Lezen: Psalm 89:1-19

Wat doet het met je als de dingen niet gaan zoals je verwacht had? Of erger: zoals ze beloofd waren? Af en toe doe ik wel eens wat klusjes in huis of in de tuin en soms zit het tegen. Dan lukt het niet en hoe langer dit duurt, hoe sneller mijn humeur minder wordt. Tot groot ongenoegen van mijn vrouw en kinderen. En vaak hoor ik dan ook nog eens op de achtergrond, net hard genoeg, ‘laat papa maar even met rust…’ aaargh, dat helpt niet!
Psalm 89 is een lange Psalm, 53 verzen lang en in deze podcast concentreer ik me op de eerste 19 verzen, zoals ik die net las. Meer over de hele Psalm, met verdiepingsvragen, vind je op de website onder de kringvlogs, die deze keer gaat over de hele Psalm 89.

Als je de hele Psalm leest dan merk je duidelijk een tweedeling: de verzen 1-19 gaan over God, zijn trouw, rechtvaardigheid en vooral zijn belofte aan het huis van David: ‘je troon zal standhouden’ staat er in vers 5. Het 2e gedeelte van de Psalm bevraagt God over zijn belofte en of het wel klopt, of Hij het wel waarmaakt, want de stad is gesloopt, de tempel verwoest, niets gaat zoals beloofd was.
Maar… die eerste verzen zijn prachtig. Vol overgave, vol vertrouwen, vol van geloof bezingt de Psalmist de grootheid en liefde van God. ‘Van Uw liefde wil ik eeuwig zingen… uw liefde houdt eeuwig stand’ (vers 1-2). ‘Hemel en aarde, noord en zuid, niemand is zo sterk als God, niemand is als Hem’ (vers 9-15). Met overtuiging wordt zelfs de belofte uitgesproken dat dat volk gelukkig is die getuigt van Gods roem, om het even later persoonlijk toe te passen op het volk Israël ‘U bent de glans van onze kracht’ (vers 16, 18).
Wat is het mooi om zo overtuigt van je geloof te zingen, te bidden, te spreken. Wat is het mooi om op deze manier God te prijzen en te aanbidden met volle overgave. En misschien herken je het wel. Misschien is dit wel je ‘state of mind’ als je op een conferentie bent of tijdens een prachtige dienst waar je met anderen geniet van het samen God aanbidden.
Maar dan…

Wat als het tegenzit? Wat als de dingen niet lopen zoals je gepland had? Of nog sterker: zoals je ervaren hebt dat God ze aan je beloofde? Soms zit het tegen. Soms valt het tegen. Valt het leven tegen. Vallen mensen tegen en raak je teleurgesteld of beschadigd, gekwetst. En dit gebeurt. Het is niet zozeer de vraag of het gebeurt, maar vooral wanneer het gebeurt. En wat blijft er dan over van je vertrouwen in God? Wat blijft er dan over van het ‘van uw liefde wil ik altijd zingen’? Pas onder druk merken we echt hoe mensen zijn en hoe ze reageren. Ook wijzelf. Pas onder druk kom ik erachter hoe groot mijn vertrouwen op God is, hoe diep mijn geloof geworteld is. De Psalmist spreekt in prachtige bewoordingen over God, zijn liefde, trouw en rechtvaardigheid. Maar de diepte van deze woorden blijkt uit het 2e gedeelte van de Psalm. Hij spreekt ze uit terwijl de omstandigheden beroerd zijn. Hij spreekt ze uit terwijl zijn hart teleurgesteld is. Komt er nog wat van Heer? Houdt U zich wel aan uw belofte?

Het is deze echtheid van de Psalmist die me aanspreekt. Het is het leven zoals het leven is. Het gaat niet altijd volgens plan. Soms lukken dingen gewoonweg niet. Soms valt het gewoonweg tegen. In mijn eigen geval, als het klusje niet lukt, dan probeer ik om niet gelijk op te geven, maar op een gegeven moment weet ik dat ik moet stoppen. Ik weet dat ik dan de hulp van iemand anders moet inroepen. Iemand die een stuk handiger is dan dat ik ben.
Werkt het in ons geloofsleven misschien net zo? Als het tegenzit dat we dan iemand anders om hulp mogen vragen? Een vriend, vriendin of mede gemeentelid? Hoe mooi is het om samen op te trekken, elkaar te bemoedigen en elkaar te mogen helpen. Ik denk dat we juist ook daarin mogen zien dat Gods liefde eeuwig standhoudt en Hij trouw blijft aan zijn beloften.